தாயகத்தில் இனப்பிரச்சினை ஆரம்பமான காலம் முதல்
தமிழர்களின் அகதிப்படலமும் ஆரம்பமானது. இன்று வரை அதற்கான முற்றுப்புள்ளி இன்றி தொடர்கதையாகிறது.

ஈழத்தமிழர்களின் அகதிவாழ்க்கை இலங்கையைத்தாண்டி ஆஸ்திரேலியா – உலக நாடுகள் என்று முடிவிலியாக நீண்டுகொண்டே செல்கிறது. அவ்வாறானவர்களில் ஒருவர்தான் ரகுமார் சுப்பிரமணியம். இவர் தனது 3 வயதிலிருந்தே உள்ளூர் இடப்பெயர்வுகளைச் சந்தித்தவர். அவர் இன்றுவரை தனது சொந்தஊரில் வாழமுடியாத சோகத்துக்குச் சொந்தக்காரர்.

முள்ளிவாய்கால்வரை சென்று இலங்கை அரசின் தடுப்புமுகாம்களைத் தாண்டி, மனைவியைக் கடலிலேயே பறிகொடுத்து, தனது மகனுடன் இன்னமும் நிரந்தரமற்ற அகதிவாழ்வைத் தொடர்ந்து கொண்டிருப்பவர். அவரை எதிரொலியின் ‘அகதிகளின் வலி சுமந்த வாழ்க்கை’ பகுதிக்காகச் சந்தித்தோம்.

‘முள்ளிவாய்க்காலின் எல்லைவரை சென்று, இலங்கை அரச படைகளால் தடுப்புக் காவலில் வைக்கப்பட்டிருந்தவர்களில் நாங்களும் அடங்குவோம். யுத்தத்தின் வெம்மையை அருகிலிருந்து அனுபவித்தவர்கள்.

‘பின்னர், அங்கிருந்து தப்பித்து தமிழ் நாட்டில் சிறிதுகாலம் தஞ்சமடைந்தோம். 2010 ஆம் ஆண்டு தமிழ்நாட்டை விட்டு வெளியேறி, ஆஸ்திரேலியாவை நோக்கிப் பயணித்துக்கொண்டிருந்தபோது, இந்தோனேஷியாவுக்கு அருகில் படகில் எரிபொருள் பற்றாக்குறை ஏற்பட்டதால், 45 நாட்கள் கடலிலேயே அநாதரவாகஅலையவேண்டி நேர்ந்தது. சுமார் 30 நாட்கள் மழைநீரோடு வாழவேண்டியிருந்
தது. இந்நிலையில், இந்தோனேஷிய மீனவர்கள் எரிபொருள் கிடைக்க வழிசெய்தனர். அவர்களின் உதவியால் கண்களுக்குத் தென்பட்ட கரையை நோக்கி தொடர்ந்து பயணித்தோம்.

‘ஆனாலும் துயரம் எங்களைத் துரத்திக்கொண்டே வந்தது. வரும்வழியில், படகுபாறையில் மோதி உடைந்தது. கரையிலிருந்து சுமார் 300 மீற்றர் தொலைவில் இந்தச்சம்பவம் இடம்பெற்றது. கரையில் கயிற்றைக்கட்டி அதன்வழியாக கரைக்கு செல்ல முற்பட்டபோதுதான் எனது மனைவியை நான் இழக்க நேரிட்டது’ – என பெருமூச்செறிந்தார்.

‘கரைக்குச் செல்லும் வழியில் உயிரிழந்தவர் உங்கள் மனைவி மட்டும்தானே? ஏன் உங்களால் அவரைப் பாதுகாக்க முடியவில்லையா’ – என்று கேட்டபோது –

‘அந்தக் கணப்பொழுதில் அவரைப் பாதுகாக்கக்கூடியளவுக்கு அவகாசம் கிடைக்கவில்லை. குழந்தைகளை முதலில் கரைக்கு சேர்ப்பிக்க வேண்டும் என்பதே எங்களது முதல் கவனமாக இருந்தது. அதன்படி, பிள்ளைகளைக் கரைக்குக் கொண்டு சென்று
விட்டார்கள். அவர்கள் எங்கு போனார்கள் என்பது தெரியவில்லை. அந்தச்சம்பவம் நிகழ்வதற்கு முன்னர், நானும் எனது மனைவியும் படகிலேயே இருந்தோம்.

பிள்ளையிடம் ஒருவராவது போகவேண்டும் என்பதற்காக நான்தான் அந்தக் கயிறின்
வழியாக மனைவியை இறக்கிவிட்டேன். அதற்கிடையில் படகின் கீழே இருந்த வயோதிபப் பெண் ஒருவரை மேலே கொண்டு வருவதற்காக நான் கீழே சென்றுவிட்டேன். அப்போதுதான் அந்தத் துயரம் நடந்தது.

‘நாங்கள் தரையிறங்கிய நிலம்கூட ஆள்நடமாட்டமற்ற ஓர் இடமே ஆகும். அங்கும் நாம் உணவையும் தண்ணீரையும் தேடி அலையவேண்டியிருந்தது. மறுநாள் காலை, 10 மணியளவில், நாம் இருந்த இடத்திலிருந்து ஒரு கிலோமீற்றர் தொலை வில் என் மனைவியின் சடலம் கரையொதுங்கியிருப்பதாக எம்மோடு வந்தவர்கள் சொன்னார்கள்.

‘முள்ளிவாய்க்கால் சித்திரவதை முதல், தடுப்பு முகாம்கள் பலவற்றை கடந்து நிம்மதியான வாழ்வைத்தேடி வந்தவளை நான் சடலமாக பார்த்த அந்த நொடி வார்த்தைகளால் சொல்ல முடியாதது தம்பி” – என்றவரின் கண்கள் ஈரம் அகதி வாழ்வெனப்படுவது யாராலும் விரும்பி தேர்ந்தெடுக்கப்படுவதல்ல என்பதை உணர்த்தியது.

‘அவருடைய சடலத்தை எரிப்பதற்காக மகனை ஒரு ‘பெட்சீட்’டால் மூடிக்கொண்டு வந்து கொள்ளி வைத்தோம். நான் அழுது கொண்டிருந்தேன். எனக்குப்பக்கத்திலிருந்த மகனால் நான் ஏன் அழுகிறேன் என்பதைக்கூட உணரமுடிய
வில்லை. அவருக்குப் பசி மயக்கம், உடல் சோர்வு. மனைவியின் உடலை எரித்த அடுத்தநாள், அங்கிருந்தவர்கள் தமக்கு பயமாக இருக்கிறது என்றார்கள். அங்கிருந்து கொஞ்சம் தொலைவில் சென்று இருப்போமென்று புறப்பட்டோம்.

அப்போது ‘அம்மா எங்க, அம்மா எங்க’ – என்று மகன் கேட்டார். ‘அம்மா முதலே இறங்கி இந்தோனேஷியாவுக்குப் போயிட்டா போல’ – என்று மகனுக்கு ஆறுதல் சொன்னேன். ‘அப்படியெண்டால், இங்க யாருக்கு நெருப்பு வச்சனீங்கள்’ – என்ற மகனின் கேள்விக்கு என்னிடம் பதில் இருக்கவில்லை.

‘அது வேற ஒருத்தர். நீங்கள் சின்னப் பிள்ளை என்றதால உங்களை கொண்டு வைச்சது’ – என ஒருவாறாக மகனைச் சமாளித்தேன்.

‘அப்போது அங்கிருந்த மீனவர்கள் அரிசி கொண்டுவந்து தந்தார்கள். அதை வைத்துக் கஞ்சியாக்கினோம். அப்போது தான், திரும்பவும் மகன் ‘அப்பா, அம்மாவை தேடிப்பாருங்கோ, அம்மா உந்தக் காட்டுக்குள்ளதான் இருப்பா. தேடிப்பாருங்கோ, அம்மாவின்ர கஞ்சியையும் வாங்கித் தாங்கோ எனக்கு’ – என்று கேட்டுக்கொண்டே இருந்தான். அதன்பின்னர், எங்கள் சிறிய மீன்பிடிப்படகுகளில் ஏற்றிக்கொண்டுவந்து சனங்கள் வாழும் கிராமம் ஒன்றில் இறக்கிவிட்டனர்.

‘பின்னர், இந்தோனேஷியத் தடுப்புக்காவலில் நூறு நாட்கள் வைக்கப்பட்டோம். அந்தக்காலப்பகுதியில், என் மனைவிக்கு 45 ஆம் நாள் சடங்கு செய்ய வேண்டும் என்று நினைத்தேன். ஆனால், ஊரில் 45 ஆம் நாள் பூசை இறந்தவர்களுக்குத்தான் செய்வார்கள் என்று மகனுக்குத் தெரியும்.

அதனால், அதிகாலையே மகனைக் குளிக்க வைத்து ‘அம்மாவுக்காக விரதம் இருங்கோ’ – என்று சொன்னேன்.

அப்போதும் அவர் ‘எங்க அம்மா’ – என்றார் அவரின் குரலில் தாயின் இழப்புத் தெரிந்தது. ‘அம்மா சாமியிட்ட போட்டா, இனி வரமாட்டா’ – என்று அன்றுதான் தாயின் இழப்பை அவருக்கு முதன் முதலாகச் சொன்னேன். இரண்டுபேர் தங்க
வைக்கப்படக்கூடிய ஓர் அறையில எட்டுப்பேர் அடைக்கப்பட்டனர். இப்படியே இரண்டு வருடங்கள் இந்தோனேஷிய வாழ்க்கை தொடர்ந்தது. 2012 ஆம் ஆண்டு மீண்டும் ஆஸ்திரேலியா நோக்கிப் படகு மூலம் வந்தோம்.

‘நாட்டைவிட்டு வந்து 10 வருடங்கள் முற்றுப்பெற்றுவிட்டன. ஐந்து வயதில் தாயை இழந்த மகனை தனியாளாக புதிய தேசமொன்றில் எவ்வாறு வளர்த்தீர்கள்’ – என்று கேட்டபோது-‘இதனை இன்னுமோர் போராட்டம் என்றுதான் சொல்ல வேண்டும். சுமார் 6 மாதங்கள் நாங்கள் ஆஸ்திரேலிய தடுப்பு முகாமில் இருந்தோம். பின்னர், சமூகத்துடன் இணைக்கப்பட்டோம். அதுவும், கிட் டத்தட்ட தடுப்பு வாழ்க்கைதான்.

ஆனால், தனி வீட்டில் வைக்கப்பட்டோம். இங்கு நண்பர்கள் வரவேண்டும் என்றாலும் தங்கி யிருக்க வேண்டும் என்றாலும் நாம் குடிவரவுத்திணைக்களத்தில் விண்ணப்பிக்கவேண்டும். இவ்வாறான நிபந்தனைகளுடன் 22 மாதங்கள் இருந்தோம். ஆனால், பிள்ளையும் நானும் தனியாகத்தான் இருந்தோம். எங்களது வீட்டு வாடகை, சாப்பாடு போன்றவற்றை அரசாங்கமே பார்த்துக்கொண்டது. அதனால் பிள்ளையைப் பராமரிப்பதில் சிக்கல் இருக்கவில்லை.

‘இதன்பின்னர், எங்களுடைய தகவல்கள் அனைத்தும் இணையத்தில் வெளியாகியதால், அதே வீட்டில் நாங்கள் இருப்பது பாதுகாப்பு இல்லை என்பதை உணர்ந்தேன். உனடியாக ஒருவருட வேலை செய்வதற்கான விஸாவுடன் சமூகத்துடன் இணைக்கப்பட்டோம். இதன்போது சென்ரர் லீங்கால் நான் வேலைக்குப் போக வேண்டிய நிர்ப்பந்தம் ஏற்பட்டது. அப்போது மகனுக்கு வயது 9. காலையில் 7 மணிக்கு வேலைக்குப் போவதற்கு நான் 5 மணிக்கே தயாராக வேண்டும். அந்த நேரத்தில் பிள்ளையைப் பள்ளிக்கூடம் அனுப்பவேண்டும்.

அதிகாலை 5 மணிக்கே மகனை எழுப்பி குளிக்கவைத்து தயார்படுத்தவேண்டும். 8 மணிக்கு எங்கள் வீட்டுக்கு பக்கத்தில் இருக்கும் தம்பி ஒருவர் பிள்ளையை பள்ளிக்கூடம் கூட்டிக்கொண்டு போவார். பிள்ளை 5 மணி முதல் 8 மணிவரை காத்துக்கொண்டிருக்க வேண்டும்.

அந்தக் குளிருக்குள் என் மகன் நிறையவே கஷ்டப்பட்டார். நான் வேலைக்குப் போனால் அங்கிருந்து போன் எடுத்தும் fதைக்கமுடியாது. பிள்ளை நித்திரையோ இல்லையோ என்று பலவாறாக யோசித்து கொண்டிருப்பேன். வேலை செய்வதில் பல கஷ்டங்கள். இந்த மன உளைச்சலுடனேயே எட்டு வருடங்கள் முடிவடைந்தன.

‘ஒருமுறை நான் வேலைக்குப் போய் விட்டேன். மகன் பள்ளிக்கூடம் முடிந்து வீட்டுக்குத் தனியாகத்தான் வருவார். அன்று மழையில் நனைந்து தோய்ந்தபடி வந்துள்ளார்.

இதை அவதானித்த பொலிஸார் எனக்குத் தொடர்பு எடுத்து, இப்படி பிள் ளையை விடக்கூடாது என்று சொன்னார் கள். அதற்குப்பிறகு, சென்ரர் லீங்கிலிடம் சென்று நான் வேலைக்கு போகவில்லை என தெரிவித்தேன். பிள்ளையை பார்க்கவேண்டும் என்று சொன்னேன். ஆனால், அதற்கு சென்ரர் லீங் மறுப்புத் தெரிவித்தது.

‘அப்போது பல்கலைக்கழகத்தில் படிக்கும் பிள்ளைகள் சிலர் தன்னார்வ தொண்டு செய்து வந்தனர். அவர்கள் உதவி செய்த னர். அவ்வாறு கொஞ்சக்காலம் போனது. ஆனால், இப்போதெல்லாம் இரண்டு வருடங்களாக தன்னுடைய வேலையை அவனே செய்கிறான். ஆனாலும் ஒரு பயம் என்னைத் தொற்றிக்கொண்டே இருக்கிறது.

வேலைக்குப் போகும்போதோ அல்லது எனக்கு ஒன்று நடந்தாலோ என் பிள்ளையின் நிலை என்ன? 4 வயதிலேயே நாட்டை விட்டு, உறவுகளை விட்டு, புலம்பெயர்ந்து விட்டோம். அப்பம்மா, சொந்தங்கள் என்று எல்லோருடனும் எனது மகன் தொலை
பேசியில் பேசுகிறார். ஆனால, இங்கே எம்மோடு பழகுபவர்களுக்கும் அவர்களுக்கும் வித்தியாசம் தெரியவில்லை. உறவுகள் சொல்லிக்கொடுத்து வருவதில்லை. பழகிப் புரியவேண்டியதல்லவா? என் மகனால் தனக்கு உறவுகள் இருப்பதையே புரிந்து கொள்ள முடியவில்லை’ – என்றார்.

‘இந்தத் துயரங்களையெல்லாம் தாண்டி, இந்த சமூகத்தில் படகில் வந்தவர்களைப் பொருளீட்ட வந்த அகதிகள் என்ற பார்வையில் நோக்குபவர்கள் பற்றி என்ன நினைக்கின்றீர்கள்’ – என்று கேட்டபோது, ‘எனது சொந்த இடம் காரைநகர். 1974 ஆம் ஆண்டு நான் பிறந்தேன். அங்கிருந்து வவுனியாவில மாமடு என்ற பிரதேசத்துக்கு இடம்பெயர்ந்தோம். 77 ஆம் ஆண்டு இனக்கலவரத்தில் எமது வீடு எரியூட்டப்பட்டது. அங்கிருந்து இடம்பெயர்ந்து கிளிநொச்சிக்கு வந்தோம். அதாவது, எனது 3 வயதிலிருந்தே நான் அகதியாகவே ஓடிக்கொண்டிருக்கிறேன். இப்போது என்னுடைய மகன் 15 வயதாகியும் அகதியாகவே இருக்கின்றான்.

நான் 20 வயதில் போராட்டத்தில் இணைந்தேன். கிட்டத்தட்ட 15 வருடங்கள் போராடி முள்ளிவாய்க்கால்வரை சென்றேன்.

‘1991 ஆம் ஆண்டு இராணுவத்தால் சுவீகரிக்கப்பட்ட எமது காணி கடந்த வருடம்தான் விடுவிக்கப்பட்டது. வாழ்நாள் முழுவதும் எமக்கு அகதி வாழ்க்கைதான். ஆகவே நாம் நேற்று படகேறி வந்த அகதிகள் கிடையாது. முள்ளிவாய்க் கால்வரை சென்ற பின்னரே நாம் புலம்பெயர்ந்தோம். இங்கு பலரின் சிந்தனையில் உள்ள விடயம், படகில் வந்தவர்கள் அனைவரும் பொருளாதாரத்தை மையப்படுத்தியவர்கள் என்று. அப்படி எண்ணுவது தவறு. இவ்வளவு துயரங்களைச்சுமந்து நாம் இங்குவந்து, ராஜ வாழ்க்கை வாழவில்லை.

படகில் வந்தவர்களின் பிள்ளைகள் கல்வியில் சிறந்து விளங்குகின்றனர். அவர்களால்தான் மாற்றத்தைக் காண்பிக்க முடியும். நாங்கள் எதிர்கொள்ளும் இந்த வலி எதிரிக்கும் வரக்கூடாது.” என்றவரின் குரலில் வெளித்தெரியாத வலியொன்று கரகரத்தது.
றுயசளயn ளூசைந என்ற பிரித்தானிய – சோமாலிய கவிஞர் எழுதிய கவிதையின் தமிழாக்கம் இது.

தமிழில் இளங்கோ.

வீடு சுறாவின் வாயாக ஆகாதவரை
வீட்டைவிட்டு எவரும் வெளியேறுவதில்லை

முழுநகரும் ஓடிக்கொண்டிருப்பதைக் காணும்போதே
நீங்கள் நாட்டெல்லையை நோக்கி ஓடுவீர்கள்
உனது அயலவர்கள் உங்களை விட வேகமாக ஓடுகின்றனர்
அவர்களின் மூச்சில் இரத்தவெடில் அடிக்கிறது.

பழைய ரின் தொழிற்சாலையின் பின்
கிறக்கமாய் முத்தமிட்ட
உங்களோடு பள்ளிக்கு வந்த பையன்
இப்போது தன்னைவிட உயரமான
துவக்கை காவிக்கொண்டிருக்கின்றான்;

வீடு உங்களைத் தங்க அனுமதிக்காத போதே
நீங்கள் வீட்டைவிட்டு அகல்கின்றீர்கள்.
நெருப்பு காலின் கீழும்
சூடான இரத்தம் வயிற்றிலுமென
வீடு உங்களைத் துரத்தாதபோது
எவரும் வீட்டினிலிருந்து நீங்குவதில்லை.

கூர்மையான கத்தி உங்கள் கழுத்தை பயமுறுத்தாவரை
இப்படி நிகழுமென
நீங்களொருபோதும் நினைத்ததுமில்லை.
உங்கள் கீதத்தை உங்களது மூச்சுக்கடியில் காவியபடி
விமானநிலைய கழிவறைகளில்
உங்கள் பாஸ்போர்ட்டை
பக்கம் பக்கமாய் அழுதபடி கிழித்து
நீங்கள் இனி என்றுமே திரும்பிப் போவதில்லையென உறுதிப்படுத்துகின்றீர்கள்.

நீங்கள் விளங்கிக்கொள்ளத்தான் வேண்டும்
எவரும் கடல், நிலத்தைவிட
பாதுகாப்பென்று உணராதவரை
தங்கள் குழந்தைகளைப் படகுகளில் ஏற்றுவதில்லை

ரெயின்களுக்கு அடியினுள் பதுங்கியபடி
எந்த ஒருவரும் தங்கள் பாதங்களை
எரித்துக்கொள்வதில்லை

டிரக்குகளின் வயிற்றுக்குள் இரவையும்
பகலையும் கழித்தபடி
பத்திரிகைகளை சாப்பிட்டபடி
மைல்கள் கடப்பது பயணம் என்பதைவிட
வேறொரு அர்த்தம் தராதவரை
எந்த ஒருவரும் இப்படிப் பயணிப்பதில்லை;

எவரும் பாதுகாப்பு வேலிகளுக்குள் தவழ்வதுமில்லை
எவரும் அடிவாங்க விரும்புவதுமில்லை.
எவரும் அகதி முகாங்களைத் தேர்ந்தெடுப்பதில்லை
அல்லது உடல் நோகும்வரை உடல் பரிசோதனையை விரும்புவதில்லை

அல்லது சிறை.
எரிந்துகொண்டிருக்கும் நகரொன்றைவிட
சிறை பாதுகாப்பானது
ஏனெனில்
உங்கள் தந்தையைப் போலத் தோன்றும்
இரவு சிறைக்காவலர்
டிறக் வண்டி நிரம்பிய ஆண்களைவிட பாதுகாப்பானவர்
யாரும் உங்களை அங்கிருந்து அகற்றிவிட முடியாது
யாரும் உதைக்கமுடியாது
யாருடைய தோலும் அவ்வளவு தடிப்பாக இருக்காது.

நாடு திரும்புங்கள் கறுப்பர்களே
அகதிகளே
ஊத்தை குடிவரவாளர்களே
தஞ்சம் கோரியவர்களே
எங்கள் நாட்டை உறிஞ்சாதீர்கள்.
கைகளை வெளியே விட்ட கறுப்பர்கள்
கெட்ட வாசமுடையவர்கள்
நாகரீகந் தெரியாதவர்கள்
தங்கள் நாட்டைக் கெடுத்தது காணாதென்று
நம் நாட்டையும் சிதைக்க வந்திருக்கின்றார்கள்
என்ன மாதிரியான வார்த்தைகள்
கேவலமான பார்வைகள்
முதுகின் பின் கரைகின்றன

சிலவேளைகளில் அது
விலா எலும்புகள் முறிக்கப்பட்டதைவிட
இதமாக இருக்கிறது
அல்லது இந்த வார்த்தைகள்
பதினான்கு ஆண்கள்
உங்கள் கால்களுக்கிடையில் இருந்ததை விட
மென்மையாக இருக்கிறது

அல்லது
இந்த நிந்தனை
சிதைவுகளை விட
எலும்புகளை விட
துண்டு துண்டாக்கப்பட்ட குழந்தையொன்றின் உடலைவிட
விழுங்குவதற்கு எளிதாக இருக்கிறது

நான் வீடுநோக்கி போகவிரும்புகிறேன்
ஆனால் வீடென்பது
சுறாவின் வாயைப் போன்றது
துப்பாக்கியின் உருளையைப் போன்றது.

கடற்கரையை நோக்கித் துரத்தாதவரை
வீட்டை விட்டு எவரும்வெளிக்கிடுவதுமில்லை.

மேலும் ஆடைகளை விட்டுவிட்டு
பாலைவனத்திற்குள்ளால் தவண்டபடி
சமுத்திரங்களுக்குள் தத்தளித்தபடி
விரைவாக ஓடும்படி வீடு சொன்னது;

மூழ்குதல்
காப்பாற்றுதல்
பட்டினியோடு இருத்தல்
மன்றாடுதல்
கௌரவத்தை இழத்தல்
எல்லாவற்றையும்விட
நீங்கள் உயிரோடு இருத்தல் அவசியம்

பிசுபிசுப்பான ஒரு குரல் காதிற்குள்
போ!
என்னை விட்டு ஓடு!
நான் என்ன ஆகுவேன் எனத் தெரியாது
ஆனால் வேறெந்த இடமும்
என்னை விடப் பாதுகாப்பானது!
எனச் சொல்லும்வரை
எவரும் வீட்டை விட்டு நீங்குவதில்லை.