பிராந்திய அரசியலில் தமிழ்த்தேசியக் கட்சிகள் பின்னடைவைச் சந்தித்துள்ளபோதும், இலங்கைத் தமிழரசுக் கட்சி மட்டும் வெற்றியடைந்துள்ளது அல்லது தப்பிப் பிழைத்துள்ளது.நாடாளுமன்றத் தேர்தலில் அதற்கு எட்டு ஆசனங்கள் கிடைத்துள்ளன. தமிழ்க்காங்கிரசுக்கு ஓரிடமும் ரெலோவுக்கு ஓரிடம் கிடைத்திருக்கிறது. ரெலோ அரும்பொட்டில் அந்த இடத்தைப் பெற்றது.

வரலாற்றில் சில ஆச்சரியமான சங்கதிகள் இருப்பதுண்டு. அப்படியான ஒன்றே, இலங்கைத் தமிழரசுக் கட்சிக்கான இந்த இடம். 50 ஆண்டுகளுக்கு முன்பே (1972 இல்) காலாவதியாகிப்போன தமிழரசுக் கட்சி, எதிர்பாராத வரலாற்றுச் சுழிப்புகளுக்கூடாக மீளுயிர்ப்படைந்து வெற்றிப் பீடத்தில் ஏறியிருக்கிறது என்றால், ஆச்சரியப்படாமல் இருக்க முடியுமா? ஆனால், இந்த  வெற்றியை அது கொண்டாட முடியாமல் உள்ளது.

அதற்குள் நடந்து கொண்டிருக்கின்ற அதிகாரப் போட்டிகளும் அதன் வெளிப்பாடாகியிருக்கும் உட்கட்சி மோதல்களும் கட்சியைப் பாடாய்படுத்திக் கொண்டிருக்கின்றன. உட்கட்சி மோதல்கள் வலுவடைந்து, எல்லையை மீறி, நீதிமன்றம் வரையில் சென்றுள்ளன. இப்பொழுது ஏட்டிக்குப் போட்டியாகப் பல வழக்குகள். மேலும் மேலும் புதிய புதிய வழக்குகள். இந்த  வழக்குகள் இப்போதைக்கு முடியுமென்று  தெரியவில்லை. அப்படி முடிந்தாலும் புதிய வழக்குள் முளைக்கக் கூடிய சாத்தியமே அதிகமாக உண்டு.

 
இந்த நிலையில் கட்சி எப்படி தன்னுடைய பவள விழாவை மகிழ்ச்சியாகக் கொண்டாட முடியும்? அப்படிக் கொண்டாட முற்பட்டால் அதையிட்டும் சில பல வழக்குகள் தொடரப்படலாம். பவளவிழாக் கொண்டாட்டங்களில் யாரை முதன்மைப்படுத்துவது, யாரைக் கைவிடுவது, யாரைப் பின்தள்ளுவது, யாரைப் பலியிடுவது என்ற பிரச்சினை (உட்கட்சி அரசியல்)  கட்சிக்குள் உருவாகி மேலும் பிளவுகளும் வழக்குகளும் பெருகும். என்பதால் 75 ஆவது ஆண்டு நிறைவை யாழ்ப்பாணத்தில் உள்ள செல்வநாயகம் நினைவுத் தூபிக்கு மாலை அணிந்து, மரியாதை செலுத்தி, எளிமையான முறையில் கொண்டாடப்பட்டுள்ளது. இதிற் கூட கட்சியின் முக்கியஸ்தர்கள் பலரும் கலந்து கொள்ளவில்லை. சிலவேளை எதிர்வரும் மாதங்களில் ஏதாவது அதிசயம் ஏற்பட்டு, பவளவிழாவைக் கொண்டாடக் கூடும்.  

பின்னணிக்கதை 

1949 ஆம் ஆண்டில் எஸ். ஜே. வி. செல்வநாயகம் தலைமையில் உருவாக்கப்பட்ட இலங்கைத் தமிழரசுக் கட்சி (Illankai Tamil Arasu Kachchi, ITAK, முன்னாள் சமஷ்டிக் கட்சி, Federal Party) செல்வநாயகத்தின் காலத்திலேயே 1972 இல்) காலாவதியாகி விட்டது. இதைச் செல்வநாயகமே வெளிப்படையாகச் சொல்லியிருந்தார் – ஒப்புக் கொண்டிருந்தார். அதை முன்னிட்டு அவர் கூறினார், ‘தமிழர்களை இனிக் கடவுள்தான் காப்பாற்ற வேணும்‘ என்று. 
 

செல்வநாயகத்தின் அரசியற் பயணம் அகில இலங்கைத் தமிழ்க் காங்கிரஸில் தொடங்கியது. காங்கிரஸூடன் முரண்பட்டுக் கொண்டே அவர் இலங்கைத் தமிழரசுக் கட்சியை ஆரம்பித்திருந்தார். ஆகவே அவரைப் பொறுத்தவரை ஈழத் தமிழர்களுக்காக அன்றிருந்த இரண்டு கட்சிகளும் இயலமைக்குள்ளாகியிருந்தன. என்ற சூழலில்தான் செல்வநாயகம் அப்படிச் சொன்னார்.

அதற்குப் பிறகு, கட்சியின் அடுத்த நிலையிலிருந்த, அடுத்த தலைமுறையைச் சேர்ந்த அப்பாப்பிள்ளை அமிர்தலிங்கம், புதியதொரு உத்தியைப் பயன்படுத்தினார். தமிழரசுக் கட்சியையும் தமிழ்க் காங்கிரஸையும் இணைத்து தமிழர் விடுதலைக் கூட்டணியை உருவாக்கினார் அமிர்தலிங்கம். அதாவது, அதே போத்தலுக்கு புதிய லேபிளை ஒட்டிக் காட்சிப்படுத்தினார்  அமிர்தலிங்கம். 1977 ஆம் ஆண்டு நடைபெற்ற நாடாளுமன்றத் தேர்தலில் அமிர்தலிங்கம் தலைமையிலான தமிழர் விடுதலைக் கூட்டணி பெருவெற்றியைப் பெற்றது. ஆனாலும் அந்த வெற்றி, அடுத்து வந்த நான்கு ஆண்டுகளோடு முடிவுக்கு வந்தது. 

1981 இல் ஆட்சியிலிருந்த ஜே.ஆர். ஜெயவர்த்தனா, இனப்பிரச்சினைத் தீர்வுக்கு மாவட்ட அபிவிருத்தி சபை முறைமையை அறிமுகப்படுத்தினார். அமிர்தலிங்கம் தலைமையிலான தமிழர் விடுதலைக் கூட்டணி அதை ஆதரித்தது. அடுத்த தேர்தல் தமிழீழத்தில்தான் என 1977 ஆண்டு தேர்தல் மேடைகளில் பிரகடனப்படுத்தப்பட்ட வாக்குறுதிக்கு மாறாக மாவட்ட அபிவிருத்தி சபைக்கு அமிர்தலிங்கம் சம்மதம் தெரிவித்தமை, அன்றைய இளைஞர் இயக்கங்களுக்குக் கடுமையான கோபத்தை உண்டாக்கியது.

விளைவாக தமிழர் விடுதலைக் கூட்டணியைச் சேர்ந்த நாடாளுமன்ற உறுப்பினர்கள் வரிசையாகச் சுட்டிக் கொல்லப்படத் தொடங்கினர். பொத்துவில் கனகரத்தினம், யாழ்ப்பாணம் கல்வியங்காடு ஆலாலசுந்தரம், உடுவில் தருமலிங்கம் (புளொட் சித்தார்த்தனின் தந்தை) என தலைகள் உருளத் தொடங்க, மிஞ்சியோர் நாட்டை விட்டே தப்பியோடி இந்தியாவில் தஞ்சமடைந்தனர்.சிலர் புலம்பெயர்ந்து சென்று விட்டனர். மட்டக்களப்பு இராசதுரை அரசாங்கத்துடன் இணைந்தார். தமிழர் விடுதலைக் கூட்டணி அரசியல் அரங்கிலிருந்து தூக்கியெறியப்பட்டது அல்லது துரத்தப்பட்டது அல்லது தூரப்போனது. எப்படியாவது வைத்துக் கொள்ளலாம்.  

அதற்குப் பிறகு 1980 – 2009 வரை விடுதலை இயக்கங்களின் கைகளிலும் விடுதலைப் புலிகளிடமும்தான் வடக்கு- கிழக்கு (பிராந்திய) அரசியல் இருந்தது. தமிழரசுக் கட்சி, தமிழ்க்காங்கிரஸ், தமிழர் விடுதலைக் கூட்டணி போன்றவற்றின் அடையாளமோ செல்வாக்கோ வடக்கு- கிழக்கில் (தமிழ் பேசும் பிராந்தியத்தில்) இல்லாமல் போய் விட்டது. அதுமட்டுமல்ல, அதனுடைய தலைவர்களான அமிர்தலிங்கமும்  யோகேஸ்வரனும் 1989 இல் கொழும்பில் வைத்துக் கொல்லப்பட்டனர்.

சிவசிதம்பரம் காயங்களோடு தப்பினார். இன்னொரு தலைவரான தங்கத்துரை திருகோணமலையில் வைத்துக் கொல்லப்பட்டார். நீலன் திருச்செல்வம் கொழும்பில் கொல்லப்பட்டார். இப்படியே தமிழர் விடுதலைக் கூட்டணியின் (தமிழரசுக் கட்சியின்) தலைவர்கள் கொலைப்பட்டியலில் இருந்தனர். தப்பி, மிஞ்சிய தலைவர்கள் கொழும்பு அரசின் தயவில் – பாதுகாப்பில் வாழ்ந்தனர். 1994 இல் இரா. சம்பந்தனுடைய பாதுகாப்புக்காக குண்டு துளைக்காத காரை கொழும்பு வழங்கியிருந்தது.  

இடைக்காலச் சூழல் 

2001 இல் விடுதலைப் புலிகளுக்கும் இலங்கை அரசுக்குமிடையில் நடந்து கொண்டிருந்த பேச்சுவார்த்தையின்போது, ஜனநாயக ரீதியில் புலிகளுக்கு மக்களிடம் உள்ள செல்வாக்கை – ஆதரவை - நிரூபித்துக் காட்ட வேண்டும் என்ற நிலை ஏற்பட்டது. இதற்காக அவர்கள் விடுதலைப்புலிகள் மக்கள் முன்னணி என்ற தங்களுடைய கட்சியின் சின்னத்தைப் பற்றியே முதலில் யோசித்தனர். அதைப் பயன்படுத்த முடியாது என்று தேர்தல்கள் ஆணைக்குழு தெரிவித்தது.

காரணம், விடுதலைப்புலிகள் மக்கள் முன்னணியைத் தொடர்ந்து கட்சியாக இயக்கவில்லை என்பதோடு, அதனுடைய தலைவரான கோபாலசாமி  மகேந்திரராஜா (மாத்தயா) உயிரோடில்லை என்பதும் பிரச்சினையாக இருந்தது. எனவே, தமிழர் விடுதலைக் கூட்டணி உள்ளிட்ட தரப்புகளோடு புலிகள் ஒரு உடன்பாட்டுக்கு வந்தனர். கூடவே வெளியே நின்ற ஈ.பி.ஆர்.எல்.எப், ரெலோ, தமிழ்க்காங்கிரஸ் போன்றவற்றையும் ஒரே குடையின் கீழ்க் கொண்டு வந்து தமிழ்த் தேசியக் கூட்டமைப்பு உருவாக்கப்பட்டது. கூட்டணியின் உதயசூரியன் சின்னம் தேர்தலுக்குப் பயன்படுத்தப்பட்டது. ஆனாலும் அடுத்த இரண்டு வருடங்களுக்குள் ஆனந்தசங்கரிக்கும் விடுதலைப்புலிகளுக்குமிடையில் முரண்பாடுகள் ஏற்பட்டதால், உதயசூரியன் சின்னத்தைப் பயன்படுத்துவதற்கு  அனுமதிக்க முடியாது என்று ஆனந்தசங்கரி மறுத்தார். 

அதனால் தமிழரசுக் கட்சியின் வீட்டுச் சின்னத்தைக் கூட்டமைப்புப் பயன்படுத்தும் நிலை உருவானது. தமிழர் விடுதலைக் கூட்டணிக்குப் பதிலாகத் தமிழரசுக் கட்சி என்ற அடையாளத்தோடு சம்பந்தன் மேலேழுந்தார். 1994 இல் கொழும்பின் ஆளாகக் கருதப்பட்ட சம்பந்தன், 2001 க்குப் பிறகு புலிகளின் ஆள் என்று சொல்லப்பட்டார். 1994 இல் கொழும்பு குண்டுதுளைக்காத பாதகாப்பு வாகனத்தைச் சம்பந்தனுக்கு வழங்கியது. 2004 இல் புலிகளின் அங்கீகாரத்தோடும் மரியாதையோடும்  சம்பந்தன் தமிழ்த்தேசியக் கூட்டமைப்பின் தலைவரானார்.  வரலாற்றில் ஆச்சரியமான சங்கதிகள் இருப்பதுண்டு என்பதற்கு இதை விட வேறு என்ன ஆதாரம் வேண்டும்? 

தனக்குக் கிடைத்த இந்த வாய்ப்பைச் சம்பந்தன் கெட்டியாகப் பிடித்துக் கொண்டதோடு, தமிழரசுக் கட்சியைப் பலப்படுத்தும் முயற்சியில் தீவிரமாக ஈடுபட்டார். இதேவேளை தமிழ்த்தேசியக் கூட்டமைப்புக்குள்ளிருந்த ஈ.பி.ஆர்.எல்.எப், ரெலோ போன்றவற்றைப் பலப்படுத்துவதை விட தமிழரசுக் கட்சி பரவாயில்லை. ஆயுதமேந்தாத தரப்பு என்ற வகையில் அதை எப்போதும் தங்களுடைய கட்டுப்பாட்டின் கீழ் வைத்துக் கொள்ளலாம் என்று புலிகள் கருதினர். தமிழ்க் காங்கிரஸ் கட்சிக்கு வாய்ப்புகளிருந்தாலும் அப்போது அதைப் பயன்படுத்தக் கூடிய நிலையில் அதனுடைய தலைவராக இருந்த அப்பாத்துரை விநாயகமூர்த்தி முயற்சிக்கவில்லை. மட்டுமல்ல, சம்பந்தனுடைய சாமர்த்தியத்தை மிஞ்சக் கூடிய அளவுக்கு விநாயகமூர்த்தியிடம் ஆளுமையில்லை. அவர் மிகச் சாதுவான மனிதராக – சுளிப்புகள் எதுவும் தெரியாத அரசியல் தலைவராக -அப்பாவி விநாயகமூர்த்தியாக-இருந்தார். 

2009 இல் விடுதலைப் புலிகள் வீழ்ச்சியடைந்ததோடு சம்பந்தனுக்கும் தமிழரசுக் கட்சிக்கும் அடித்தது யோகம்.கேள்விக்கிடமில்லாத வகையில் தன்னையும் தமிழரசுக் கட்சியையும் ஸ்தாபித்தார் சம்பந்தன். இதற்காக அவர் தமிழ்த்தேசியக் கூட்டமைப்பிலிருந்த ஏனைய தரப்புகளிலிருந்து ஆட்களை உருவியெடுத்தார். கூட்டமைப்பைப் பதிவு செய்ய வேண்டும். சுழற்சியில் தலைமை மாற்றப்பட வேண்டும். கூட்டு முடிவுகள் எடுக்கப்பட வேண்டும் என்ற நியாயமான கோரிக்கைகளை எல்லாம் உதாசீனப்படுத்திய அல்லது பொருட்படுத்தாத ஒரு போக்கைச் சம்பந்தன் பின்பற்றினார். ’விரும்பினால் சேர்ந்திருங்கள். அல்லது வெளியேறிச் செல்லலாம்’ என்ற மாதிரி நடந்து கொண்டார். இதனால் உண்டான விமர்சனங்களைப் பற்றியெல்லாம் சம்பந்தன் கவலைப்படவேயில்லை. பதிலாகத் தனக்கும் தமிழரசுக் கட்சிக்கும் பலம் சேர்க்கும் வகையில் கொழும்பிலிருந்து விக்னேஸ்வரன், சுமந்திரன், தவராஜா போன்றவர்களைச் சேர்த்தார்.   

சம்பந்தனுடைய இந்தப் போக்கையும் தமிழரசுக் கட்சியின் ஆதிக்கத்தையும் பொறுத்துக் கொள்ள முடியாத நிலையில் காங்கிரஸும் ஈ.பி.ஆர்.எல்.எப் உம் வெளியேறின. சம்பந்தன் கவலைப்படுவேயில்லை. காரணம், அதற்குப் பிறகும் தமிழ்த்தேசியக் கூட்டமைப்பும் அதற்குள் முதன்மை பெற்றிருந்த தமிழரசுக் கட்சியும் பிராந்திய அரசியலில் முதன்மையைக் கொண்டிருந்தமையே. சம்பந்தன் எதிர்க்கட்சித் தலைவரானார்.

விக்கினேஸ்வரன் ஒரு கட்டத்தில் தமிழரசுக் கட்சியை விட்டு வெளியேறிச் சென்றாலும் சம்பந்தனும் சுமந்திரனும் தமிழரசுக் கட்சியின் முகமாகவும் தமிழ்த்தேசியக் கட்சியின் அடையாளமாகவும் இருந்தனர். இது கூட்டமைப்பில் எஞ்சியிருந்த ரெலோவுக்கும் புளொட்டுக்கும் தீராத தலையிடியாகவும் மாறாத அவமானமாகவும் இருந்தது. ஆனாலும் சம்பந்தனை முறித்துக் கொண்டு வெளியேற முடியாத நிலையில் தமிழரசுக் கட்சியோடும் சம்பந்தன் – சுமந்திரன் அணியோடும் இழுபட்டுக் கொண்டிருந்தன இரண்டும். 2022 இல் உள்ளுராட்சி சபைத் தேர்தல் அறிவிக்கப்பட்டதோடு, ரெலோவையும் புளொட்டையும் தனித்துப் போட்டியிடுமாறு தமிழரசுக் கட்சி கூறியது. அதனோடு கூட்டமைப்பு முடிவுக்கு வந்தது. சம்பந்தனின் மறைவும் ,கூட்டமைப்பின்  நாடாளுமன்றப் பதவிக்காலத்தின் முடிவும் கூட்டமைப்புக்கு முற்றுப்புள்ளி வைத்தன. 

பிந்திய கதை அல்லது தற்போதைய நிலை  
சம்பந்தனுடைய மறைவோடு ரெலோ, புளொட், ஈ.பி.ஆர்.எல். எப், ஜனநாயகப்  போராளிகள் எல்லாம் இணைந்து ஜனநாயகத் தமிழ்த் தேசியக் கூட்டமைப்பு என்ற புதிய கட்டமைப்பை வலுப்படுத்த முயற்சித்தனர். இதற்கு கடந்த ஜனாதிபதித் தேர்தலை ஒரு மாற்றாகப் பயன்படுத்திக் கொள்ள முயற்பட்டனர். அதனுடைய விளைவே, தமிழ்ப்பொது வேட்பாளராகும். ஆனால், தமிழரசுக் கட்சி இதற்கு மாறாகச் செயற்பட்டது. அது சஜித் பிரேமதாசவை ஆதரித்தது. கடந்த 2024 நாடாளுமன்றத் தேர்தலில் தமிழரசுக் கட்சி எட்டு ஆசனங்களைக் கைப்பற்ற, ஜனநாயகத் தமிழ்த்தேசியக் கூட்டமைப்பு ஒரு ஆசனத்தோடு பின்தள்ளப்பட்டது. காங்கிரஸுக்கும் ஒரு ஆசனம் மட்டுமே கிடைத்தது. இப்பொழுது தமிழரசுக் கட்சி வெற்றியடைந்த தமிழ்க்கட்சியாக – பிராந்திய அரசியல் சக்தியாக ஒரு தோற்றத்தில் உள்ளது. ஆனால், வடக்கு- கிழக்குப் பிராந்தியத்தில் ஆளும் தேசிய மக்கள் சக்தி 12 ஆசனங்களைக் கைப்பற்றியுள்ளது. போனஸ் ஆசனத்தையும் சேர்த்தால் தேசிய மக்கள் சக்தியின் இந்த எண்ணிக்கை கூடுதலாகவே இருக்கும்.  

என்றாலும் தமிழ் அடையாளக் கட்சி என்ற வகையிலும் வடக்கு- கிழக்கிலுள்ள தமிழ்த்தேசியப் பிராந்திய அரசியற் கட்சி என்ற அடிப்படையிலும் தமிழரசுக் கட்சியின் வெற்றி புறக்கணிக்க முடியாதது. தனித்து நின்று அது இந்த வெற்றியைப் பெற்றுள்ளது. கட்சிக்குள் உள்மோதல்கள் பகிரங்கமான நிலையிலும் அதனால் வெற்றியடைய முடிந்திருக்கிறது என்றால், இதற்குப் பின்னுள்ள ரகசியம் என்ன? தமிழ் மக்கள் தமிழரசுக் கட்சியைத் தேர்வு செய்ததற்கான காரணம் எது? 

போருக்குப் பிந்திய சூழல் – போருக்குப் பிந்திய அரசியல்  

இது போருக்குப் பிந்திய சூழலாக (Post – War period) இருந்தாலும் தமிழ் மக்களும் தமிழ்த் தேசியவாதக் கட்சிகளும் போருக்கு முந்திய அரசியலையே (Pre-war politics) பின்பற்றுவதைக் காணலாம். ஆனால், இன்றைய தேவை போருக்குப் பிந்திய அரசியல் (Post-war politics) அல்லது தீர்வுக்கான அரசியல் (Politics of solution). அதாவது பிரச்சினையைப் பற்றிப் பேசும் தீர்வைப் பற்றிப் பேசிக் கொண்டிருக்கும் அரசியல் அல்ல. பிரச்சினையைப் பற்றிப் பேசிக் கொண்டிருக்கும் அரசியலும் தீர்வைப் பற்றிய விவாதங்களைத் தொடர்கின்ற அரசியலும் முரண்பாட்டு அரசியலாகும் (Conflict politics). அதாவது நடைமுறையில் இருப்பது இந்த முரண்பாட்டு அரசியலே (Conflict politics) ஆகும். 

இது மக்களுடைய எந்தப் பிரச்சினைகளுக்கும் தீர்வைத் தராது  என்பதால்தான் தமிழ் மக்கள் அரசியல், சமூக, பொருளாதாரப் படிநிலையில் பின்னோக்கியும் கீழிறங்கியும் செல்ல நேர்கிறது. இதனால்தான் பெருமளவானோர் மண்ணை விட்டுப் பெயர்ந்து கொண்டிருக்கின்றனர். இருக்கின்ற மக்களும் தமிழ்த்தேசிய அரசியலை விட்டு, பிராந்திய அரசியலில் இருந்து ஒதுங்கி தேசிய அரசியலின் பக்கமாக நகரத் தொடங்கியுள்ளனர். இது தனியே கடந்த தேர்தலில் மட்டும் நடந்த மாற்றமல்ல. இதற்கு முன்பும் தமிழ்த்தேசிய சக்திகளுக்கு பெரிய வெற்றி கிடைத்தது என்று கூற முடியாது. 2009 இல் இருந்த தமிழ்த்தேசிய ஆதரவுத் தளம் இறங்கியே வந்திருக்கிறது. இதை இன்னொரு வகையில் சொல்வதானால் பிராந்திய அரசியல் (Regional politics ) தேக்கத்துக்குள்ளாகி விட்டது. அப்படியானால் பிராந்திய அரசியல் முடிவுக்கு வந்து விட்டதா? இலங்கை அரசு தொடர்ந்தும் மோசமான முறையில் இனவாத ஒடுக்குமுறையை மேற்கொண்டாலே ஒழிய தமிழ்த்தேசிய அரசியலை – பிராந்திய அரசியலை இதே நிலையில் பின்பற்ற முடியாது. 

தற்போதைய நிலையும் எதிர்காலமும் 

தமிழரசுக் கட்சி, தமிழ்க்காங்கிரஸ், ஜனநாயகத் தமிழ்த்தேசியக் கூட்டமைப்பு, தமிழ்த்தேசியக் கட்சி, தமிழ்த்தேசிய விடுதலைக் கூட்டணி, தமிழ்த்தேசியப் பசுமை இயக்கம் எல்லாம் வெவ்வேறு அணியாக இருந்தாலும் இவற்றின் அரசியல் கோட்பாடும் சிந்தனையும் நடைமுறையும் ஒரே மாதிரியானவையே. முரண்பாட்டு அரசியலிலேயே இவற்றின் தளம் உள்ளது. மக்களுக்குத் தேவையானது , தீர்வுக்கான அரசியல் (Politics of solution) ஆகும். 

அதைச் செய்யாத வரையில், அதைப்பற்றிச் சிந்திக்காத வரையில் எந்தக் கட்சி வெற்றியீட்டினாலும் அது தமிழ் மக்களின் வெற்றியாக  அமையாது. ஏற்கனவே அமிர்தலிங்கமும் சம்பந்தனும் எதிர்க்கட்சித் தலைவர்களாகக் கூட இருந்துள்ளனர். அப்படியிருந்தும் தீர்வை எட்டவோ தமிழ் மக்களுக்குப் பயன் கிட்டவோ இல்லை. இந்த நிலையில் தமிழரசுக் கட்சி பெற்ற  வெற்றி என்பது, வழமை போல அந்தத் தரப்பின் வெற்றியாக – கட்சியின் வெற்றியாக அமையுமே தவிர, அதொரு மக்கள் வெற்றியாக அமையாது. 

இந்த நிலையில்  தமிழரசுக் கட்சிக்கு இப்பொழுது 75 ஆவது வயதாகிவிட்டது.  தமிழர்களின் கொண்டாட்டப் பருவத்தின்படி பார்த்தால் இது பவள விழா ஆண்டு. அதனுடைய நிலையின்படி இது அதற்கொரு வெற்றியே. ஆனால், ஒரு நீண்ட வரலாற்றைக் கொண்ட அரசியற் கட்சி என்ற வகையிலும் தமிழ் மக்களுடைய அரசியல் விடுதலையை மையப்படுத்தி ஆரம்பிக்கப்பட்ட கட்சி என்ற அடிப்படையிலும் அது தான் கொண்ட இலக்கு எதையும் அடையவே இல்லை. ஆகவே அது தன்னுடைய 75 ஆண்டு பவள விழாவைக் கொண்டாடுவதில் அர்த்தமில்லை. மட்டுமல்ல, இந்த 75 ஆண்டுகளிலும் தமிழரசுக் கட்சி முன்மொழிந்த அரசியலுக்காக பல்லாயிரக்கணக்கானோர் உயிர்த்தியாகம் செய்துள்ளனர். பல ஆயிரக்கணக்கானோர் தங்கள் உடல் உறுப்புகளை இழந்து நிற்கின்றனர். பல லட்சம்பேர் மண்ணை விட்டுப் பெயர்ந்து  அகதிகளாகியுள்ளனர். இந்த நிலையில் தமிழரசுக் கட்சியினால் பவள விழாவைக் கொண்டாட முடியுமா? மட்மல்ல, கட்சிக்கு யார் தலைவர்? யாருடைய வழிநடத்தலில், யாருடைய கட்டுப்பாட்டில் கட்சி இருக்கிறது என்றே தெரியாத நிலையே நீடிக்கிறது. 

உண்மையில் சம்பந்தனுடைய இறுதிக் காலத்திலும் சரி, அவருக்குப் பிந்திய தற்போதைய சூழலிலும் சரி, தமிழரசுக் கட்சியின் முழுமையான கட்டுப்பாடும் செல்வாக்கும் சுமந்திரன் அணியிடமே உள்ளது. மாவை சேனாதிராஜா தலைவராக இருந்தபோதும் அவரால் கட்சியைக்கட்டுப்பாட்டுடன் வழிநடத்த முடியவில்லை. சிறிதரன் தலைவராகத் தெரிவு செய்யப்பட்டபோதும் அந்தப் பொறுப்பை எடுக்கும் துணிவோ, சூழலோ அமையவில்லை என்பதால் மத்திய செயற்குழுவே கட்சியை வழிநடத்துகிறது. மத்திய செயற்குழு சுமந்திரனின் செல்வாக்குக்குட்பட்டது. சிலர் கருதலாம், கட்சிக்குள்ளும் தேர்தலிலும் சுமந்திரன் தோற்கடிக்கப்பட்டதால், தமிழரசுக் கட்சியிலிருந்து சுமந்திரன் தூரப் போய் விட்டார் என்று. அப்படியல்ல, தற்போதைய பதில் தலைவர் சி.வீ.கே. சிவஞானம், சாணக்கியன், சுமந்திரன் ஆகிய மூவருமே தமிழரசுக் கட்சியின் முகங்களாக சர்வதேச சமூகத்துக்கும் தென்னிலங்கைக்கும் தெரிகின்றனர். 

இந்த நிலையில்தான் கடந்த சில வாரங்களுக்கு முன்பு, கனடாவுக்குச் சென்ற சிறிதரனிடம், அங்குள்ள புலம்பெயர்ந்த தமிழர்கள், தமிழரசுக் கட்சியின் கிளைகளை புலம்பெயர்ந்த நாடுகளில் ஆரம்பிப்பதைப்பற்றிப் பேசியிருக்கிறார்கள். கனடாவில் மட்டுமல்ல, புலம்பெயர்  மக்கள் வாழ்கின்ற பிற நாடுகளிலும் இவ்வாறு கிளைகள் ஆரம்பிக்கப்படலாம். ஆனால், அது தமிழ் மக்களுடைய பிரச்சினைகளை வளர்ப்பதாக  (Conflict politics) இருக்குமே தவிர, பிரச்சினைகளைத் தீர்க்கும் அரசியலாக (Politics of solution) இருக்காது. அப்படியென்றால், பயன்தராத மரத்துக்கு ஏன் தண்ணீரும் உரமும்? என்ற கேள்வி எழுகிறது. அந்தக் கேள்வியை எல்லோரும் தமிழரசுக் கட்சியை நோக்கிக் கேட்க வேண்டும். தாய்க் கட்சியாக இருக்கும் தமிழரசுக் கட்சியை புத்துருவாக்கம் செய்தால்தான் – புத்தாங்கங்கள் உருவாகும். அது தற்போது முன்னெடுக்கும் 1970 க்கு முந்திய அரசியலினால் ஒரு போதுமே முன்னேற்றம் நிகழாது. எனவே இன்றைய தமிழரசுக் கட்சி தன்னை முழுதாகப் புனரமைப்புச் செய்ய வேண்டும். அதற்கொரு சிறப்பான முன்னுதாரணம், JVP என்ற  கட்சி  NPP யான கதை. பரிணாமம், பரிமாணம். நீண்ட வரலாற்றுப் பெருமிதங்களை விடவும், வரலாற்றிலிருந்து எதைக் கற்றுக் கொள்கிறோம் என்பதே முக்கியமானது.