2009 ஆம் ஆண்டுக்குப் பின்னர் படகு மூலம் ஆஸ்திரேலியாவுக்கு வந்த அகதிகளால் இந்நாட்டு மக்களுக்கு அச்சுறுத்தல் எனக்கூறி சுமார் 60 இற்கும் மேற்பட்டவர்களை ஆஸ்திரேலிய வெளிவிவகார புலனாய்வுப் பிரிவினர் நாட்டுக்குள் அனுமதிக்கவில்லை.அத்துடன், அவர்களுக்கான விஸா விண்ணப்பக்கோரிக்கைகளும் கிடப்பில் போடப்பட்டன. அவர்களை அனைவரும் காலவரையறையற்ற தடுப்பில் வைக்கப்பட்டனர்.

இந்நிலையில்,ஐக்கிய நாடுகளின் அகதிகள் அமைப்பு, மனித உரிமைகள் அமைப்புகள் மற்றும் அகதிகளுக்கான அமைப்புகள் ஆகியவற்றால் தொடர்ந்து பிரயோகிக்கப்பட்ட அழுத்தங்களால் குறித்த அகதிகளின் விண்ணப்பங்கள் மீள் பரிசீலனை செய்யப்பட்டு கட்டம் கட்டமாக அவர்கள் விடுவிக்கப்பட்டனர். எனினும், சிலருக்கு விடிவு பிறக்கவில்லை. விடுதலை கிடைக்கவில்லை. பத்து ஆண்டுகளுக்கு மேலாக தடுத்துவைக்கப்பட்டுள்ளனர்.

இவ்வாறு காலவரையறையற்ற தடுப்புகாவலால் தனது இளமைக்காலத்தை தொலைத்து தவிக்கும் அகதியான நிகேந்தனின் உணர்வுகளைஇவ்வாரம் தாங்கிவருகிறது ‘எதிரொலி”யின் “வலி சுமந்த வாழ்க்கை”

“ஈழப்போராட்டம் ஆரம்பிக்கப்பட்ட 80களின் நடுப்பகுதியில், ஒருநாள் கைகளில் அகப்பட்டதைத்தூக்கிக்கொண்டு எந்தத்திசை என தெரியாமல் பயத்தில் ஓடிக்கொண்டிருந்தேன்”என்ற சொல்லாடலுடன் எம்முடன் உரையாட தொடங்கியவர், தான் ஓட ஆரம்பித்தற்கான விளக்கத்தை விவரிப்பதற்கு இடையில் அவருக்கு தொலைபேசி அழைப்பொன்று வந்தது.

“மூன்று வயதில் விட்டுபிரிந்த மகனிமிடமிருந்தே அந்த அழைப்பு வந்தது. இதனால் அவர் அதனை துண்டிக்க விரும்பவில்லை. மகனுடன் உரையாடியபின்னர் தனது கதையை சொல்ல ஆரம்பித்தார்.

ஆரம்பமே அகதி வாழ்வு

“எனது சொந்த இடம் திருகோணமலை நகர்ப்பகுதியான பத்தாம் நம்பர் பிரதேசம். இது கடலை அண்டிய – சிங்கள வாசிகள் சூழவுள்ள – பகுதியாகும். ஒருநாள், அதிகாலை ஐந்து மணியென நினைக்கின்றேன்,எமது வீட்டை சூழவுள்ள பகுதிகள் எல்லாம் தீக்கிரையாகிக்கொண்டிருந்தன.தமிழர்களின் வீடுகள் மற்றும் கடைகளை சிங்களவர்கள் தீயிட்டு கொழுத்திக்கொண்டிருந்தனர்.

“அவற்றில் எனது வீடும் தீக்கிரையானது. தமிழர்கள், அங்கிருந்து சிதறுண்டு நாலாபக்கமும் ஓடிக்கொண்டிருந்தனர். அப்போது எனக்கு பத்து வயது இருக்கும் என்று நினைக்கின்றேன். கையில் மாட்டிய உடுப்புகளை மட்டும் எடுத்துக்கொண்டு ஓடினேன். கடற்கரையின் ஏதோ ஒரு திசையில் வந்து சேர்ந்தேன். அங்கிருந்தவர்கள் அல்லோலகல்லோலப்பட்டவாறு படகுகளில் ஏற்றிக்கொண்டனர். அந்த படகுகளில் ஒன்றில் நானும் தொற்றிக் கொண்டேன்.

“அந்த விடியற்காலையில் சுற்றும் முற்றும் பார்த்தேன். அம்மா, அப்பா யாருமே கண்ணுக்குத் தெரியவில்லை. எங்களை ஏற்றிய படகு நிலாவெளி கடற்கரையில் இறக்கிவிட்டது. நான் செல்வதற்கு முன்னரே அங்கு நிறைய பேர் இருந்தனர். அந்த அகதிக்கூட்டத்துக்குள் தேடுதல் நடத்தி, அம்மா, அப்பாவைக்கண்டுபிடித்தேன்.

“நிலாவெளியிலும் எமது வாழ்வைர்தொடரமுடியவில்லை. அதனால் சம்பூர் நோக்கி நகர்ந்தோம். சம்பூர் ஒரு சூனியப்பிரதேசம். அதனால் கடலில் இருந்து “கன்போட்”  மற்றும் ஹெலிகொப்படர் தாக்குதல்களை இலங்கை அரச படையினர் மேற்கொள்வர். இதன்காரணமாக,நாம் மன்னார் சென்று, அதன்பின்னர் தமிழ்நாட்டில் தஞ்சமடைந்தோம். இந்த இடப்பெயர்வுகள் எல்லாமே ஒரு குறிப்பிட்ட காலப்பகுதிக்குள் இடம்பெற்றவை.

“தமிழ்நாட்டு அகதிமுகாம் வாழ்கையை நான் இங்கு விவரிக்க முடியாது. அது ஒரு கேவலத்திலும் கேவலமான வாழ்கையாகவே இருந்தது. என் வயதுக்கு விளங்கிய விளக்கத்தின் அடிப்படையில் அதை அப்படித்தான் சொல்லமுடியும்.

“1987 ஆம் ஆண்டு எங்களை மீண்டும் சொந்தநாட்டில் மீள்குடியேற்றம் செய்தனர். கப்பல் ஊடாக திருகோணமலையை வந்தடைந்தோம்.

“இவ்வாறு மீள்குடியேற்றபட்டு சில மாதங்களுக்குள்ளேயே மீண்டும் கலவரம் – போர் மூண்டது. மீண்டும் ஓடுகின்றோம். சல்லி,நிலாவரை, புடைவைக்கட்டு, செம்மலை,  தாளையடி என வன்முறை எங்களை துரத்திக்கொண்டே இருந்தது. எமது கட்டம் கட்டமான இடப்பெயர்வு கிழக்கிலிருந்து வடக்குவரை கொண்டு வந்துவிட்டது.

“திருகோணமலை,பத்தாம் நம்பர் போன்ற பகுதிகளைச் சேர்ந்த மக்கள் அனைவரும் சுமார் மூன்று மாத காலப்பகுதிக்குள் தாளையடி பிரதேசத்துக்குள் இடம்பெயர்ந்து விட்டனர். எனக்கு அப்போது 13 வயதிருக்கும். இந்தப்பகுதிகளுக்கான இடம்பெயர்வுகளை வெறுமனே கடந்துவிடவில்லை. சில நாட்கள் உணவு, தண்ணீருக்குக்கூட அல்லல்பட்டோம். காடுகளைக்கடந்து செல்லவேண்டியிருந்தது.
கடல்வழியில் தப்பிச்செல்லும்போது, கடற்படையினரின் தாக்குதலுக்கு இலக்காகி பல படகுகள் மூழ்கிவிட்டன. இதனைவிடவும் ஹெலிகொப்படர் தாக்குதல்கள் படு பயங்கரம். இவ்வாறு பல அச்சுறுத்தல்களுக்கு மத்தியில் உயிரை கையில் பிடித்துக்கொண்டு, வலிகளை சுமந்தப்படிதான் வழிதேடி பயணித்தோம்”

“சரி,இப்படியான துன்பங்களைத் தவிர்க்க நீங்கள் ஏற்கனவே தஞ்சமடைந்திருந்த தமிழ் நாட்டுக்கே சென்றிருக்கலாமே, ஏன் அப்படி செய்யவில்லை” – என்ற கேள்விக்கு,“அங்கு  செல்ல மனம் இருக்கவில்லை” – என உடன் பதில் வந்தது.

“ஏற்கனவே பட்ட துயர் தெரியும்தானே, உள்ளுரிலேயே வாழ வழிதேடி படிப்படியான இடம்பெயர்வுகளின் ஊடாக உயிரைக்கையில் பிடித்திருந்தோம். ஆனாலும் தாக்குதல்கள் தொடர்ந்தன.இதனால் 1988 அல்லது 89 என நினைக்கின்றேன், தமிழகம் செல்ல முடிவெடுத்தோம்.

“மீண்டும் எமது சீரழிந்த வாழ்க்கை தமிழகத்தில் ஆரம்பமானது. அடிக்கடி அகதி முகாம் மாறவேண்டும்.பாடசாலை வாழ்க்கை என்பது கேள்விக்குறியே. இலங்கைக்காரரை பள்ளியில் சேர்க்கமுடியாது. அது,இது என்று அறுபத்தெட்டு போராட்டத்தின் பின்னர்,ஒரு மாதிரி பாடசாலையில் சேர்ந்தோம். இந்த காலப்பகுதியில் முகாம்களை சுற்றிவளைத்து ‘விடுதலைப்புலிகளின் உறுப்பினர்களை கைது செய்கிறோம்’ என்ற போர்வையில் மக்களை கைதுசெய்வது போன்ற சித்திரவதைகள் தொடர்ந்தன.அதில் என் அப்பாவும் மாட்டிக்கொண்டார். அவரை வேலூர் சிறையில் அடைத்தனர்.

“இதற்கிடையில் கரையோரப்பிரதேச அகதிமுகாம்கள் அகற்றப்பட்டு அனைத்து முகாம்களும் தமிழ்நாட்டின் மத்திய பகுதிக்கு மாற்றப்பட்டன. இதில் என்ன பிரச்சினை என்றால், எமக்கு தெரிந்தது கடற்றொழில்தான். கரையோரப்பிரதேசத்தில் இருந்து எம்மை மத்திக்குக்கொண்டு சென்றால் எமக்கு என்ன தெரியும்? அத்துடன், விடுவிக்கப்பட்ட அப்பாவால் மட்டும் குடும்ப சுமையை தாங்கமுடியாது. தமிழ்நாட்டு அரசு வழங்கும் கொடுப்பனவும் போதாது. ஆகவே,நான் எனது படிப்பை நிறுத்திவிட்டு பல வேலைகளுக்கு சென்றேன். கண்ணுக்கு முன் குடும்பம் கஷ்டப்படும்போது எனக்கு படிப்பு முக்கியமாகத் தெரியவில்லை. படித்தும் வேலைக்குத்தானே போகவேண்டும்?

“ஒரு கட்டத்தில் – 1994 இல் – அம்மா மீண்டும் நாடு திரும்பினார். அடுத்த ஒரு கிழமையில் நானும் வந்துவிட்டேன். சிறுவனாக சென்றவன் நான். இப்போது இங்கு எல்லாமே புதியவையாகத்தான் இருந்தன. எல்லாமே பூச்சியமாகவே காட்சியளித்தன. திருமலையில் கடற்றொழிளார்களுக்கு உதவும் வேலையும் செய்துகொண்டு தொழில்நுட்பக்கல்லுரியில் படித்துக்கொண்டிருந்தேன்.

“1997 ஆம் ஆண்டு கடவுச்சீட்டு எடுப்பதற்காக தலைநகர் சென்றேன்.

“அப்போது முதன்முதலாக நேரடியாக நான் இலங்கைப் புலனாய்வு பிரிவினரால் கைதுசெய்யப்பட்டு,தடுத்து வைக்கப்பட்டேன். சுமார் ஒருமாத காலத்தின் பின்னர் விடுவிக்கப்பட்டேன். விடுவிக்கப்பட்ட குறுகியகாலத்திலேயே நான் அரபு நாட்டுக்கு வேலை விஸாவில் சென்றுவிட்டேன். 2000 ஆம் ஆண்டு மீண்டும் நாடு திரும்பினேன். வந்தவுடன்,திருமலையில் வைத்து மீண்டும் கைது செய்யப்பட்டு சித்திரவதைக்கு உட்படுத்தப்பட்டேன். வழக்குத் தொடுக்கப்பட்டு திருகோணமலை மற்றும் அனுராதபுரம், பண்டாரவளை சிறைச்சாலைகளில் ஆறுமாதங்கள் சிறைவைக்கப்பட்டேன். அதன் பின்னர் விடுவிக்கப்பட்டேன்.

“விடுவிக்கப்பட்ட பின்னரும் படையினரால் மேற்கொள்ளப்படும்
அனைத்து சுற்றிவளைப்புகளிலும் என்னை கைதுசெய்தபின்னர்தான் விடுவிப்பர்கள். இந்த காலப்பகுதியிலும் நான் வேறு நாடுகளுக்கு தப்பிச்செல்ல முயற்சித்துக்கொண்டுதானிருந்தேன்.

“இது இவ்வாறிருக்கும்போதுதான் சமாதானப்பேச்சு ஆரம்பித்தது. சமாதானம்தானே,நாடு அமைதியில் இருக்கும் என்ற நம்பிக்கையில் வாழ்க்கையை ஆரம்பிக்க எண்ணினேன். அதற்கு ஏற்றவகையில் மீன்பிடி விசைப்படகுகளை இயக்கும் இலத்திரனியல் கல்வியை திருகோணமலையில் கற்றுக்கொண்டேன். அதற்கான பயிற்சியை நீர்கொழும்பில் நிறைவுசெய்தேன்.

“இதன்பின்னர்,கடலில் தரித்துநின்று மீன்பிடிக்கும் படகு ஒன்றை கொள்வனவு செய்து அதில் தொழில் செய்தேன். சமதான காலப்பகுதியாக இருந்தாலும் திருகோணமலை கடற்பரப்பு உயர்பாதுகாப்பு வலயமாகவே இருந்தது. இதனால்,கடற்படையினரிடம் ‘பாஸ்’எடுத்துதான் செல்லவேண்டும். ‘பாஸ்’ எடுக்கச்செல்லும் போது கடற்படை அதிகாரிகளால் பல தடைவகள் தடுத்துவைக்கப்பட்டு விசாரிக்கப்பட்டபின்னரே தொழில்செய்ய அனுமதிக்கப்படுவேன்.

“அதேவேளை, இவ்வாறான விசைப்படகுகளை வைத்திருப்பது சிங்களவர்களே என்பது இங்கு குறிப்பிடப்பட வேண்டியதொரு விடயம். தமிழன் ஒருவன் இவ்வாறான படகை இயக்கும்போது ஏற்கனவே என் மீதான சந்தேகப்பார்வையால், தொடர்ச்சியான அச்சுறுத்தலாக இருந்தது.

“இந்நிலையில், ஒருதடவை கடலில் பலநாட்கள் தரித்து நின்றுவிட்டு கரையேறியிருந்தேன். படகிலிருந்து மீன்கள்கூட இறக்கப்பட்டிருக்கவில்லை. அசதியின் காரணமாக வீட்டில் வந்து உறங்கிக்கொண்டிருந்தேன். எனது விசைப்படகு கடற்படையினரால் சுற்றிவளைக்கப்பட்டு தேடுதல் நடைபெற்றதோடு எனது வீடும் சுற்றி வளைக்கப்பட்டு என்னைக்கைதுசெய்தனர். கைதுசெய்யப்பட்ட என்னை திருமலை கடற்படை முகாமுக்குள் கொண்டுசென்றுவிட்டனர். அந்நேரம், போர்நிறுத்த கண்காணிப்புக்குழுவினர் தாயகத்தில் இருந்தனர். அவர்களின் மொழிபெயர்பாளர்களில் ஒருவர் எனது தந்தையின் நண்பர். அவருக்கு எனது தந்தை தொடர்பு கொண்டு விடயத்தை தெரியப்படுத்தியிருந்தார்.

“நீங்கள் அறிந்திருப்பீர்கள் என்று நினைக்கின்றேன், திருமலை கடற்படை முகாமுக்குள் இயங்கும் சித்திரவதை முகாம். இப்போது அது தொடர்பான தகவல்கள் வெளிவந்துள்ளன. அவ்வாறான திருமலை கடற்படை முகாமுக்குள் கொண்டு செல்லப்பட்ட பின்னர் விடுவிக்கப்பட்ட ஒருவன் என்றால் அது நானாகத்தான் இருப்பேன். அதற்குக்காரணம்,கண்காணிப்புக்குழுவின் விரைவான செயற்பாடே.

“அதன்பின்னர்,கடற்படையினரின் எச்சரிக்கைகள் தொடர்ந்துகொண்டிருந்தன. என்னால் தொடர்ந்து தொழிலை செய்யமுடியவில்லை. அதனால்,எனது விசைப்படகை ஒரு சிங்களவருக்கு விற்றுவிட்டேன்.  

“2005 ஆம் ஆண்டு மூதுரில் திருமணம் செய்துகொண்டேன். எனது மனைவி மூதூரில் ஆசிரியையாக கடைமையாற்றிக்கொண்டிருந்தார். ஆனாலும் நான் எமது பிரதேசத்தில்தான் வசித்துவந்தேன்.

“2005 ஆண்டின் நடுப்பகுதி என நினைக்கின்றேன், திருமலையின் நகர்பகுதியில் புத்தவிகாரை நிறுவப்பட்டது. அதற்கு எதிராக தொடர்ச்சியாக போராட்டத்தை முன்னெடுத்ததில் எமது பிரதேச மக்களே முதன்மையாக செயற்பட்டனர். அந்த வகையில் எனது பங்களிப்பும் இருந்தது. ஆனாலும் நான் என்னை அதில் முதன்மையாளனாக காட்டிக்கொள்ள விரும்பியது இல்லை. ஏற்கனவே நான் படையினரின் கண்களுக்குள் சிக்கியிருக்கின்றேன். இது குறித்து தமிழ்த் தேசியக் கூட்டமைப்பு எம்.பிக்களுடன் பேசும்போது எனது கருத்தையும் முன்வைத்திருக்கின்றேன்.  

“இதற்கிடையில்,அப்போதைய பிரச்சினை பல கலவரங்களுடன் – முற்றுப்பெறாது – முறுகல் நீடித்து – மாவிலாறு வரை கொண்டுபோனது. மீண்டும் யுத்தம் ஆரம்பமானது. நான் திருமலை நகரில், மனைவி மூதூரில். அப்போதுதான் அவர் கருவுற்றிருந்தார்.  அவரை தேடிச்சென்றேன். மனைவி மற்றும் அங்கிருந்தவர்கள் வாகரைக்குச் சென்றுவிட்டனர். அங்கு தாக்குதல்கள் தொடர்ந்துகொண்டேவர,இறுதியில்  மட்டக்களப்பு ஆரையம்பதியில் தஞ்சமடைந்தோம்.

“அங்குஇரண்டு வருடங்கள் கழிந்த நிலையில் – 2009 ஆம் ஆண்டு – அதாவது யுத்தம் முடிவுற்ற பின்னர் – மூதூருக்கான மீள்குடியேற்றம் நடைபெற்றது. மீண்டும் அங்கு சென்றோம். ஆனாலும் சுற்றிவளைப்புகளுக்கோ கைதுகளுக்கோ பஞ்சம் இருக்கவில்லை. அந்த பயத்தின் காரணமாக அதே ஆண்டு நாம் மீண்டும் மட்டக்களப்புக்கே திரும்பிவிட்டோம்.

“இந்தக்காலப்பகுதியில், ஒருநாள் நடுச்சாமத்தில் எனது வீடு மட்டும் சுற்றிவளைக்கப்பட்டு, எனது வாய்க்குள் துப்பாக்கியைத் திணித்து மிரட்டியது இராணுவம். எனது விவரங்களைக்கேட்ட இராணுவம்,‘உனது இடம் மீள்குடியேற்றப்பட்டுவிட்டது. ஏன் செல்லவில்லை’ – என்ற கேள்வியோடு தொடர்ந்த விசாரணையில் ‘மனைவியின் வேலை நிமிர்த்தமே தங்கியிருக்கின்றோம்’ – என ஒரு காரணத்தை சொல்லி அன்றைய இரவை சமாளித்தேன்.

“ஆனாலும் நான் அடுத்தநாள் இராணுவ முகாமுக்கு அழைக்கப்பட்டிருந்தேன். அங்கு தனியாக செல்லவில்லை எனது மனைவி, பிள்ளை மற்றும் மனைவியின் உறவினர்களையும் அழைத்துச்சென்றேன். ஆனாலும் விசாரணைப் பகுதிக்கு தனியாகவே சென்றேன். எனக்கான கையெழுத்துப்பதிவு புத்தகம் போடப்பட்டது. அங்கு கண்ட காட்சி, என்னை அடுத்தநாள் அங்கு செல்ல அனுமதிக்கவில்லை. இரத்த வாசனை மற்றும் மனிதர்களை தாக்கும் உபகரணங்களே அதிகமாக காணக்கூடியதாக இருந்தன. இவையே என்னை அங்கு செல்லவிடாது தடுத்தன.
அன்றைய தினமே எனது மனைவி மற்றம் பிள்ளைகளோடு நான் தலைமறைவாகினேன்.

“மறைந்து வாழ்ந்த காலத்திலேயே எனது நண்பன் ஒருவனின் உதவியோடு – ஒழுங்கபடுத்தலின் பேரில் – நான் சிங்கபூர் செல்வதற்கான ஆயத்தங்களை மேற்கொண்டேன். ஒருமாதிரி கொழும்பு சென்று,அங்கு வீதியோரத்தில் இருக்கும் ‘நாட்டாமை’என்று சொல்லப்படும் கூலித்தொழிலாளர்களுடன் – அவர்களாவே இருந்து  – மறைந்திருந்தே – அங்கு செய்யவேண்டிய பயண ஒழுங்குகளைச்செய்து – சிங்கப்பூர் வந்து சேர்ந்தேன். அங்கிருந்து ஐக்கிய நாடுகளின் அகதிகள் அமைப்பில் பதிவு செய்வதற்காக மலேசியா சென்றேன். அங்கிருந்து மீளவும் வாழ்கையை ஆரம்பிப்போம் என்பதே எனது எண்ணமாக இருந்தது.

“அந்தவேளையில்தான்,ஆஸ்திரேலியாவுக்கு படகுகள் செல்கின்றன என கேள்விப்பட்டேன். எனக்கு தேவை நிம்மதியான – நிரந்தரமான – வாழ்க்கைதானே. ஆகவே,ஆஸ்திரேலியாவுக்கான பயணத்தை மேற்கொள்வதில் நான் முனைப்பாகவே இருந்தேன். அப்படி அங்கு ஆஸ்திரேலியா புறப்படுவதற்கு தங்கியிருந்த ஒரு குழுவினருடன் எனக்கு தொடர்பு கிடைத்தது. பலர் ஆஸ்திரேலியா செல்வதற்காக பல காலமாக காத்திருந்தனர். படகை செலுத்திச்செல்ல ஒருவர் இல்லாமலே இருந்திருக்கின்றனர் என அவர்கள் கூறினர். ‘படகு செலுத்தக் கூடிய திறமை என்னிடம் இருக்கிறது. ஆஸ்திரேலியாவுக்கு படகை செலுத்திச்செல்ல தயராக இருக்கின்றேன்’ – என சம்பந்தபட்டவர்களிடம் சொன்னேன்.

ஆஸ்திரேலியா நோக்கிய பயணம்

“15 நாட்களில் ஆஸ்திரேலியாவுக்கு வந்துவிடலாம் என்றே அனைவரும் எண்ணிணோம்.ஆனால் எமது பயணம் அவ்வாறு நடைபெறவில்லை. நாற்பது தொடக்கம் நாற்பந்தைந்து நாட்கள் சென்றன. திட்டமிட்ட 15 நாட்களைத் தாண்டி நாற்பது நாட்களுக்கு மேலாகிவிட்டன. அதனால் படகில் எமக்கு தேவையான எரிபொருளும் உணவுப்பொருட்களும் தீர்ந்துவிட்டன. அதேவேளை,படகும் உடைந்து கொண்டிருந்தது. இடைநடுவே எமக்கு தென்பட்டது இந்தோனேசியா. படகு அங்கு வந்து சேரவே சுமார் 30 நாட்கள் எடுத்தன. அங்கு வந்து சேர்வதற்கு இடையில் உணவு – நீர் – தீர்ந்து விட்டன. மழை நீரையும் கடலில் பிடிக்கப்பட்ட மீன்களையும் உண்டே வாழ்ந்தோம். இதற்கிடையில்,படகு உடைந்த தகவல் எங்களை ஏற்றி அனுப்பிய நபருக்கு தெரியப்படுத்தியதை அடுத்து, அவர் இந்தோனேசியாவில் தொடர்பெடுத்து, மற்றைய படகு ஒன்றை ஏற்பாடுசெய்து கொடுத்தார். அடுத்த படகு
வரும்வரை இந்தோனேசியாவில் கரையேறி சுமார் ஒருகிழமை வரை ஒரு வீட்டில் தங்கியிருந்தோம். அதன்பின்னர்,மற்றைய படகில் உணவு மற்றும் எரிபொருட்களை நிரப்பிக்கொண்டு மீண்டும் எமது கனவு தேசம் நோக்கி நகரத் தொடங்கினோம்.  அந்தப்படகும் உடைந்து உடைந்து ஒருமாதிரி கிறிஸ்மஸ் தீவை அடைந்தோம்.

ஆஸ்திரேலிய தடுப்பு

“ஆஸ்திரேலியாவுக்கு வந்து இறங்கினோம். விசாரணைகள் ஆரம்பமாகின. என்னோடு சேர்த்து ஐவரை ‘நாட்டுக்குள் விட்டால் மக்களுக்கு அச்சுறுத்தல்’என்று முத்திரை குத்தி காலவரையறையற்ற தடுப்பை எம்மீது திணித்தது இந்நாட்டு வெளியக புலனாய்வுப் பிரிவு. எங்களை தடுத்துவைத்தது ஆஸ்திரேலிய அரசின் அரசியலுக்காவே தவிர, நாம் எந்தவொரு குற்றம் இழைத்திருக்கவில்லை என்பதே உண்மையாகும்.

“2009 ஆம் ஆண்டு கனவு தேசம் என நினைத்த நாடு எங்கள் மீது வீண்பழி சுமத்தி காலவரையறையற்ற தடுப்பு காவலில் வைக்கும் என்று அப்போது நான் நினைத்தும் பார்க்கவில்லை. இது அப்போதே தெரிந்திருந்தால் இவ்வளவு இடர்களையும் துன்பங்களையும் தாண்டி,இந்தப்படகில் இங்கே வந்திருக்கமாட்டேன். கடலிலேயே விழ்ந்து செத்திருப்பேன்”

“உங்களது காலவரையற்ற தடுப்புக்காவலுக்கு இந்நாட்டு புலனாய்வுப்பிரிவு உங்களுக்கு சரியான காரணமொன்றை சொல்லியிருக்கும் அல்லவா” – என்ற கேள்விக்கு நிகேதன் –

“இங்கு சில விடயங்களை சொல்லமுடியாது. வெளியக  புலனாய்வு பிரிவினருக்கும் எங்களுக்கும் இடையிலான விசாரணை குறித்து எந்த தகவல்களையும் பகிரக்கப்படுத்தகூடாது என தடைவிதிக்கப்பட்டுள்ளது. ஆகவே, அதனை இங்கு Nபுசுவது சட்டத்துக்கு விரோதமாகிவிடும்”– என்றார்.

“நீண்டகால தடுப்பு என்பதே கொடுமையான ஒன்றுதான் எவ்வாறான சாவல்களை சந்தித்தீர்கள்?”

“எங்களுடன் தடுத்துவைக்கப்பட்டிருந்தஅகதிகள் ஒவ்வொருவருமே பல வலிகளை சுமந்தவர்கள். ஒரு சிலர் தற்கொலை செய்துகொண்டனர். சிலர் தற்கொலை முயற்சிகளை மேற்கொண்டனர். பலர் தம்மை தாமே சித்திரவதை செய்துகொள்வர். இவை அனைத்துமே எம்மை மென்மேலும் மன அழுத்ததுக்குள் தள்ளும். மன அழுத்ததுக்கான மாத்திரைகளையே இங்கேதான் அறிந்துகொண்டோம். ஒரு நாள் பொழுதை தாண்டுவதே கடினமானது. ஆறு வருடங்களை எப்படி கழித்திருப்போம்? எமது நாண்பர்கள் இருவர் பத்துவருடங்களை தாண்டி இன்னமும் தடுப்பிலிருக்கிறார்கள் என்பதை உங்களால் நம்பமுடிகிறதா?

“காலவரையறையற்ற தடுப்புக்காவல் என்பது எமது ஒரு பகுதி வாழ்க்கையை சிதைத்தது எனக்கூறுவதைக் காட்டிலும் எமது எதிர்காலத்தையே சிதைத்தது என்றே கூறவேண்டும். எங்களுடன் சேர்ந்து வந்தவர்கள் இன்று இந்நாட்டின் பிரஜா உரிமையையும் பெற்று,தங்களது குடும்பங்களுடன் இணைந்து வாழ்கின்றனர். இதுவும் ஆரம்பத்தில் எமது மனதில் ஒருவித வலியை கொடுத்துக்கொண்டிருந்தது. ஆனால் இந்தத்தடுப்புக்காவல் காலத்தில் எல்லாமே மரத்துப்போன விடயங்களாகவே மாறிவிட்டன.

“ஒரு விடயத்தைத்தான் சொல்ல முடியும், நீண்டகால தடுப்புக்காவலின் வலியை வார்த்தைகளால் கோர்த்துவிடமுடியாது”

“உங்களின்  தடுப்பு, உங்களை தாண்டி உங்கள் குடும்பத்தை எப்படியான அழுத்தத்துக்குள் தள்ளியது” – என்ற வினாவுக்கு,

“முதலாவது, அவர்கள் வெளிநாடுகளில் உள்ள தடுப்புமுகாம் என்பது வசதியாக இருக்கும் என்ற எண்ணத்திலேயே இருந்தனர். ஆனால் காலம் போக போக அவர்களுக்கு புரிந்தது. எனது குடும்பம் எனக்கு ஆறுதலாகத்தான் இருந்தது. அவர்களுக்கு புரியும் நான் கஷ்டப்படுகின்றேன் என்பது. ஆனால்,நானும் எல்லா விடயங்களையும் கூறி அவர்களையும் கஷ்டப்படுத்த முனையவில்லை.

“நீண்ட காலத்தடுப்பிலிருந்து விடுவிக்கபடும்போதும்,எமது அகதிக்கோரிக்கை மீள் பரிசீலனைக்கு உட்படுத்தப்பட்டது. அதில் சிலரது கோரிக்கைகள் நிராகரிக்கப்பட்டன. இதில் என்ன கொடுமை எனில்,சுமார் ஆறுவருடங்களுக்கு மேலாக தடுப்பில் இருந்தும்,இவ்வாறு செய்வது என்பது மகாகொடுமை. சுரி, அப்படி தந்த விஸாக்களும் தற்காலிகமானவையே. இப்போது அந்த விஸா முடிவடைந்து மீண்டும் மீள்பரிசீலனை மேற்கொள்ளப்பட்டுத்தான் விஸா வழங்கப்படுகின்றது. ஆனால் சிலருக்கு நிராகரிக்கப்படுகிறது.  

“எமது வாழ்வை சரிப்படுத்துவது என்பது சாத்தியப்படாதது. நான் முதலில் கூறியதுபோல நாங்கள் வாழ்வின் மிகபெரிய பகுதியை இழந்துவிட்டோம்.

“இப்போதும்கூட பாருங்கள், இங்கே நாங்கள் விடுவிக்கப்பட்டிருக்கின்றோமே தவிர,எமது குடும்பத்துடன் இணைய எங்களால் முடியவில்லை. இணைவதற்கு அரசும் அரசியலும் முட்டுக்கட்டை போட்டிருக்கின்றன. முதலில், நாம் நீண்டகாலமாக தடுப்புக்காவலுக்குள் வாழ்திருந்தோம். ஆனால் இப்போது,எமது உறவுகளுடன் இணைய முடியாத கட்டுப்பாடுகளுடன் – உயிரை மட்டும் பாதுகாத்துக்கொண்டு – திறந்தவெளி சிறைச்சாலையில் நடமாடிக்கொண்டிருக்கின்றோம்.

“இறுதியாக, படகில் வந்தவர்களை பொருளாதார அகதிகளென்றே அதிகமானவர்கள் குறிப்பிட்டுகின்றனர். இது எப்படியென்றால்,கண்பார்வையற்ற ஒருவனிடம் எமது அழகை குறித்து விவரிப்பதற்கு ஒப்பானது”– என்று முடித்துக்கொண்டார்.